رهگذر

تنها مشکل این بود که این ستون‌ها واقعا وجود نداشتند، رویدادی آنها را بیش از هزاران سال پیش نابود کرده بود. این تفکر طبیعی است، که محدود به درک انسان از زمان شده است، انسان به پدیده‌های فضایی همانطور نگاه می‌کند که به کوهها یا اقیانوس‌ها بر روی زمین، انسان چنین پدیده‌های کیهانی را به شکل رویدادهایی ثابت و ایمن می‌بیند که در واقعیت انسانی ریشه دارند.

اما درک محدود انسان از زمان، همان رویدادی که باعث می‌شود انسان خود را مرکز همه چیز بداند، تنها یک تصور است. در مقیاس‌های کیهانی درست مانند زندگی شخصی انسان‌ها، همه چیز به صورت ثابت در حرکت است. معماری کیهان همواره در حال تغییر است و دانشمندان از سال 2007، یعنی تنها چند سال پس از مشاهده ستون‌های خلقت پی بردند که این سازه‌های غول پیکر دیگر وجود ندارند.

این ستون‌ها به واسطه یک انفجار ابرنواختری که در حدود 6 هزار سال پیش رخ داده بود، منفجر و نابود شدند. با استفاده از تلسکوپ‌های کنونی، انسان می‌تواند شاهد رشد انفجار ابرنواختری باشد و ببیند که به صورت غیر قابل توقف هرچیز که بر سر راهش باشد را نابود می‌کند. از همین دیدگاه، امواج انفجاری هنوز به ستون‌های خلقت نرسیده‌اند و به نظر انسان‌ها ستون‌های خلقت هنوز بر جای خود هستند.

طی هزار سال آینده انسان‌ها از روی زمین نمایشی خیره کننده را خواهند دید، امواج انفجاری به ستون‌ها خواهند رسید و این سازه‌های غول پیکر توسط قدرت مرگبار ستاره‌ای مرده، به نابودی کشیده خواهد شد، البته در نظر داشته باشید که این رویداد مدتها پیش رخ داده است.

از آنجایی که نور باید فضایی بیکران را طی کند تا به چشم انسان‌ها برسد، زمان رسیدن نور به تلسکوپ‌های انسان‌ها پس از وقوع انفجار خواهد بود، از این رو هرچه فاصله وقوع یک رویداد بیشتر باشد، برای رسیدن به چشم انسان مدت زمان بیشتری نیاز خواهد داشت. بهتر است بدانید زمانی که به آسمان نگاه می کنید، آنچه که می‌بینید به گذشته به چند ثانیه، چند دقیقه، چند سال، چند قرن یا چند هزاره پیش تعلق دارند.